بررسی کارکرد نمادهای دینی و عناصر قدسی در شعر جبران‌‌خلیل‌‌جبران و سهراب سپهری

جبران‌‌خلیل‌‌جبران و سهراب سپهری، از‌‌جمله شاعران نام‌‌‌‌آور ادب عربی و فارسی هستند که از دریچۀ نگاه تجریدی و در فضای سیال رمانتیکی، با وام‌‌‌‌گیری از عناصر و نمادهای دینی، بسیاری از اندیشه‌‌‌‌های خود را در قالبی رازگونه به مخاطب ارائه کرده‌‌‌‌اند. به یاری همین موهبت، زبان شعر این دو سرایشگر، نقطۀ تلاقی خیال رمانتیکی و رازورزی سمبولیک است. آن‌‌ها توفیق یافته‌‌‌‌اند تا در برخی از آثار خود، تصویری از جهانِ متافیزیک ذهن خود را با مدد حقایق و فرهنگ دینی پیرامون، تصویر و ترسیم کنند؛ از‌‌این‌‌رو در سروده‌‌‌‌های این دو شاعر، عناصر سمبولیک از ادیان مختلف آسمانی اسلام و مسیحیت و حتی باورهای مقدس عرفان شرقی چون بوداییسم، حضور دارد. این پژوهش به شیوه‌‌‌‌ای توصیفی-تحلیلی، درصدد پاسخ به این پرسش بوده‌‌است که جبران‌‌خلیل‌‌جبران و سهراب سپهری، چگونه عناصر و نمادهای مقدس و دینی را درجهت غنای معنا، در جزر و مدّ سروده‌‌‌‌هایشان به خدمت گرفته‌‌‌‌اند؟ ره‌‌‌‌آورد نهایی پژوهش حاضر بیانگر تأثیر بی‌‌‌‌بدیل نگاه دینی بر عواطف دو شاعر است؛ به‌‌گونه‌‌‌‌ای که در بسیاری از اشعار آن‌‌ها، حضور نمادهای دینی، سروده‌‌‌‌هایشان را جولانگاه طرح عقاید و باورهای خاص تاریخ بشری کرده‌‌‌‌است. علاوه‌‌بر این، سهراب سپهری به شکلی ژرف‌‌‌‌تر از جبران، متأثر از آیین عرفانی شرق دور بوده‌‌‌‌است؛ در حالی که اشعار نثرگونۀ جبران بیشتر ملهم از مسیحیت، تفکرات نوین غربی و تعالیم اسلامی است.